Enkele weken nadat Maud hoogzwanger de eed als senator had afgelegd, sterft haar zoontje Hector een maand na zijn geboorte aan een zeldzame stofwisselingsziekte.

Er volgt een intense periode van rouw en traumaverwerking waarbij Maud als nieuweling haar weg zoekt door het woelige landschap van de (partij)politiek. Tot ze, moegestreden, haar mandaat neerlegt, maar wel de pen ter hand neemt.

Maud reflecteert over hoe we met geboorte, dood, en alles daar tussenin omgaan. Ze probeert te begrijpen wat haar, en vooral Hector overkomen is. Dat zijn sterven hem eerst niet werd gegund, is een wrange exponent van hoe een doorgeschoten controle- en interventiedrang in de gezondheidszorg soms ten koste gaat van menselijkheid.

Dit boek, geboren uit Hector, raakt je tot in het diepste van je ziel, maar is tegelijk helend. Het is een openhartig pleidooi voor meer verbondenheid, in een besef dat we kwetsbaar en afhankelijk zijn.